Het motiveren van jezelf kun je herleiden tot: bedoelingen, voornemens, intentie, moed, besluiten, beslissen, vastberadenheid, vastbeslotenheid, richting, bepalen, vaststellen en ten slotte het accepteren van het begrip “Ik Ben Wat Ik Ben!” (“Ik ben in staat om zelf te bepalen wie en wat ik ben. In mijzelf is alles te vinden wat ik nodig kan hebben. Ik ben geheel mezelf. Ik voel mij zelfverzekerd!”).
In onze samenleving leren we onze kinderen geen krijgsmanschap. We leren ze om, wat ik dan noem, koning en koningin van Seutenland te worden. Ze regeren voornamelijk over helemaal niets, en nog minder over zichzelf.
Onze ongelooflijk geesteloze, saaie, duffe, eentonige, karakterloze samenlevingen stoelen op junkfood, televisie en prikkelingen, want mensen staan zichzelf geen eigenmachtig handelen en beslissen toe. Ze putten geen kracht uit hun eigen bron van levenselixir. Ze hebben niet de durf om zichzelf te inspireren tot een gevoel van actieve betrokkenheid.
Wat maakt het leven echter opwindend en interessant? De directe, intuïtieve, onmiddellijke waarneming van de metafysische essentie! Dieren blijven in harmonie met hun omgeving omdat ze zowel jager als opgejaagde zijn.
In onze westerse, beschaafde democratieën hebben wij het heel gerieflijk en we zijn zeer beschermd, verzorgd, verwend, vertroeteld, … Allerlei dingen zijn zo geesteloos en duf. Allerlei praatjes zijn zo flauw en slaapverwekkend. We hebben namelijk een vangnet dat ervoor zorgt dat alles gewaarborgd veilig is. Raak je achterop, zak je onder een bepaald niveau, misluk je, word je ziek: dan komen de witte jassen als uit de lucht gevallen en geven ze je op een of andere manier bijstand.
Stel dat we dat allemaal afschaffen, dan zou er een directe, intuïtieve, onmiddellijke waarneming en betrokkenheid zijn om in leven te blijven. Dan zou het een zaak zijn die iederéén aanbelangt. De geschiedenis bevestigt dit. Wat hebben we — voornamelijk in onze westerse wereld — al niet nodig om de adrenalinestroom op gang te houden. Af en toe een oorlog misschien?
