AKAMAS SYNERGIEPRAKTIJK, een andere wereld
Er bestaat een gedichtje over een jongetje dat op zijn rug in de hei ligt op een zonnige dag. Zijn moeder zit naast hem. Waarschijnlijk kauwt ze op een sprietje en ze vraagt het jongetje wat hij in de wolken ziet. Ik kan me de dromerige sfeer van zo’n dag goed voorstellen.
Wij lagen vroeger ook op onze rug in de weilanden tussen de Bank- en Heulebeek. We kauwden op een grassprietje en volgden de wolken. We zagen de prachtigste taferelen en sprookjes en soms werden de witte wolken grijs van de regen of er trokken slierten rook voorbij omdat er ergens een vuurtje werd gestookt — dat mocht toen nog — en het rook zo lekker. Wanneer de wolken rood en goud werden van de ondergaande zon die er doorheen scheen, wist je dat je ongeveer naar huis moest gaan, want het werd avond. De dagen in de zomers van mijn jeugd waren eindeloos in mijn herinnering.
Terwijl ik aan het mijmeren ben over de XpansiO-programma’s voor 2023, dwaal ik af naar dat gedichtje, en moeder vroeg hem wat hij in de wolken zag, of zoiets. Hoe mooier de wolken en hoe heerlijker de geur van een houtvuurtje in het open veld uit mijn herinnering, hoe angstaanjagender de wolken die nu — in dit bijna eerste ¼ van de 21ste eeuw — voorbijgetrokken zijn.
Weinig sprookjesachtige rookwolken trekken iedere dag voorbij op het beeldscherm. En grote vuurkolommen. Twin Towers in de fik met wanstaltige zwarte rookwolken en sommige mensen hebben daar duivelsachtige gezichten in gezien. En rookwolken over Afghanistan waar weinig sprookjesachtige gedachten uit volgen. Rookwolken in Palestina en Israel, in Indonesië, Somalië, de Balkan en Oekraïne. Rookwolken in de regenwouden van Brazilië, in Ghana’s Volta Region, bijna geen boom die dat overleefde en van de vele vuren van sprokkelhout (voor zover aanwezig) in de wereldwijde kampen van vluchtelingen.
Zichtbare wolken en rookwolken en wolken van smog waarin de zon verraderlijk bloedrood ondergaat, zoals in de smog van Los Angeles, Londen, Parijs, …. Adembenemend rode zonsondergangen. Aurora met verkrampte vingers, vijf bloedrode stralen, en we kijken ademloos toe hoe ze iedere avond sterft in giftige uitlaatgassen. En de voor het blote oog onzichtbare wolken. Die pikken we op met andere zintuigen. Wolken van angst, van zweet, van boosheid, van haat, van pijn, van verdriet, van vernedering, verrotting en aftakeling. Of de verstikkende geurwolken in parfumproducerende steden. De verstikkende geur van lavendel in kookketels in Grasse. De voor het oog blauwe wolken van golvende lavendelvelden veranderen in verstikkende geurwolken van onverdund parfum.
De wereld barst van zichtbare en onzichtbare wolken. Zichtbare wolken van glanzend groene bromvliegen boven een slagveld vol lijken waar een onzichtbare wolk van vernietigend gas is overgewaaid. Wolken die we oppikken, waarop we reageren met al onze zintuigen en we maken beelden in ons hoofd en reageren met ons gevoel en met onze emotie.
Wat zien we in de wolken? Stapelwolken van naderend onweer, gele wolken in diepdonkere luchten voor naderende orkanen, wolken van vuur en rook uit brandende gebouwen en opslagplaatsen. De wolken van de laatste tijd lijken allemaal onheilspellend te zijn vol vormen van boze gezichten van donkerbaardige mannen in Kaboel en Teheran. Maar het is niet zo. Niet altijd en ook nu niet. Er zijn wolken met zilveren randen.
De beste zilver- en goudomrande wolken kunnen opstijgen uit een brandende stapel boerka’s, de hobbezakken die prachtige Afghaanse vrouwen moeten dragen, omdat mannen hen dwingen zich bijna vacuüm te verpakken om geen aanstoot te geven. Mannen die zich hullen in wolken van de geur van heiligheid. Die heiligheid veroorzaakt zo’n verstikkende stank dat je verlangt dat ze er zelf aan ten onder zullen gaan. En ik durf te wedden dat ze vanaf dan zullen genieten van de geurige aanwezigheid van wolken van vrouwen met prachtige gezichten en geurige lijven geparfumeerd met wolken van welriekende geuren. Een streling voor oog, oor en alle andere zintuigen. Wat zien we dan in de wolken? Zilveromrande tapijten waarop engelen reizen. En we kunnen meereizen als we de zwarte randjes er eindelijk eens vanaf knippen. Regenboogwolken van de ene horizon naar de andere.
Een kleurige, veerkrachtige reis door het zwerk toegewenst voor 2023 … en het vermogen om je te concentreren op de dingen waarvan je wilt dat ze groeien … Moge er vooral wat meer respect zijn. Voor vrouwen, voor kinderen, voor elke mens!
En zoals altijd: LIEFDE wensen we jullie. Bij Liefde hoort Warmte. Bij Warmte hoort Rust. Bij Rust hoort Aandacht. Bij Aandacht hoort Overgave. Bij Overgave hoort Dankbaarheid. Bij Dankbaarheid hoort Vreugde. Bij Vreugde hoort Liefde …
Elke dag van 2023: LIEFDE!
