Magie is een kunst

Magie is de kunst van het met occulte of andere onverklaarbare middelen beïnvloeden van dingen. De geldigheid van magie schuilt in haar bestaan. Bewoners van de Kiriwina-eilanden (ook Trobriand-eilanden genaamd) in de Stille Oceaan zouden uitleggen dat het belang van een betovering schuilt in haar gebruik door de juiste persoon op het juiste moment voor het juiste doel. Magische voorvallen kunnen niet worden bewezen, ze ZIJN eenvoudig.

Wetenschap is de kunst van het door observatie, proefnemingen of logisch denken bewijzen hoe gebeurtenissen plaatsvinden. Met deze activiteiten wordt systematisch een hoeveelheid wetenschappelijke kennis opgebouwd. Wetenschappers zullen ‘magische’ voorvallen alleen accepteren als ze wetenschappelijk kunnen worden geverifieerd.

De illusies van magie

Omdat magie een mysterie is en we allemaal van verrassingen houden, zijn we gevoelig voor misleiding. De moderne goochelaar die ons met zijn goochelkunsten verrukt, maakt gebruik van onze eigen illusies om ons te misleiden. Hij leidt ons af, verleidt en overreedt ons. Hij geeft aan wat hij ons wil laten geloven en omdat we geloven laten we ons overtuigen, ondanks de logica die ons zegt dat het alleen maar een truc is.

Men zou de primitieve medicijnman als zijn tegenhanger kunnen beschouwen, met als verschil dat deze met de dood werd bestraft wanneer zijn magie geen resultaat opleverde. Toch hadden veel medicijnmannen en toverdokters een hoge mate van resultaat en bereikten ze een rijpe ouderdom.

De onvolkomenheden van wetenschap

Het oude verhaal van de wetenschapper en de vlo is vaak verteld om de feilbaarheid van het wetenschappelijk experiment aan te tonen. Het zou ons ook moeten herinneren aan onze gebruikelijke neiging om wat we zien verkeerd te interpreteren.

De wetenschap en de vlo

Een wetenschapper onderzoekt sinds enige tijd het gedrag van een grote vlo. Hij heeft de vlo al aangeleerd op het commando ‘spring’ over een luciferdoosje heen te springen. Terwijl hij de vlo ziet springen, vraagt hij zich af wat de vlo in staat stelt op zijn opdracht te reageren.

Hij redeneert dat het de voorste van de drie paar poten van de vlo moeten zijn. Dus trekt de wetenschapper de voorpoten van de vlo uit en geeft opdracht te springen. De vlo springt, zodat de wetenschapper zijn theorie aanpast. Het moet het middelste paar poten zijn dat de vlo in staat stelt te reageren … maar nee, zonder haar middelste paar poten springt de vlo nog net als tevoren. De wetenschapper is nu zeer opgewonden en trekt in zijn geestdrift de achterpoten van de vlo uit, waarna hij opdracht geeft te springen. Deze keer verroert de vlo zich niet.

Wat kan er zijn gebeurd? De wetenschapper is in de war. Het is duidelijk dat de vlo haar achterste paar poten nodig had om op het commando te reageren … dus wat is het verschil tussen de achterpoten en de andere paren? De wetenschapper concludeert dat het verwijderen van de achterpoten de vlo doof moet hebben gemaakt!

Wetenschap en genezing

De westerse wereld wijst gewoonlijk van de hand wat niet wetenschappelijk kan worden bewezen. Bijgevolg is het merendeel van de westerse medische praktijk gebaseerd op wetenschappelijke principes, en worden magische geneesmethoden als gevaarlijke onzin verworpen. Onze angst voor magie komt vaak tot uiting als minachting voor alles wat onwetenschappelijk is.

Het is kenmerkend voor onze onlogische menselijke natuur, dat velen van ons die magische genezingen zouden verwerpen een incidenteel wonder volkomen aanvaardbaar zouden vinden, vooral wanneer dit ons eigen welzijn of dat van iemand die ons na staat betreft.

Dr. Carl Gustav Jung, de Zwitserse psycholoog (1875 — 1961), erkende onze angsten toen hij over zijn eigen nieuwe ideeën schreef: “Ik had het gevoel dat ik de rand van de wereld had bereikt; wat mij hevig interesseerde was voor anderen van nul en generlei waarde, en zelfs aanleiding tot grote angst.

“Angst waarvoor? Ik kon er geen verklaring voor vinden. Per slot van rekening was er niets belachelijks of wereldschokkends aan het denkbeeld dat er gebeurtenissen zouden kunnen zijn die buiten de begrensde categorieën van ruimte, tijd en oorzakelijkheid vielen.” (Herinneringen, Dromen, Gedachten, een autobiografie. Rotterdam, Lemniscaat, 1976)

De magie van wetenschap

Het zou dr. Carl Gustav Jung niet verbaasd hebben te zien dat de moderne wetenschap zelf zo complex is geworden, dat ze in de sfeer van het magische belandt.

Kernfysici spreken over mysterieuze energieën en wetenschappers die zich met gentechnologie bezighouden proberen het wonder van het leven te herscheppen. Wetenschappers en wiskundigen kunnen ons nu logische inzichten bieden in wat eerder als onmogelijkheden werden beschouwd. De topologie heeft het geheim van enkele ‘onmogelijkheden’ onthuld. De topologie van de tennisbal is zo’n voorbeeld.

De onmogelijke tennisbal

Topologie wordt vaak rubberlap-meetkunde genoemd en houdt zich bezig met factoren die hetzelfde blijven wanneer een object door buiging, uitrekking of verdraaiing wordt vervormd. Een blinde wiskundige analyseerde als eerste hoe een tennisbal, door een reeks ongelooflijk ingewikkelde wiskundige processen, volledig binnenstebuiten kon worden gekeerd en toch intact kon blijven.

De meeste normale niet-wiskundigen zouden een dergelijke suggestie als onmogelijk van de hand wijzen. Het is gemakkelijk voor te stellen hoe een halve bal binnenstebuiten gekeerd zou kunnen worden … maar een hele bal binnenstebuiten keren! Dat idee hoort thuis in de sfeer van het abnormale, een magisch idee. Het feit dat het meer dan eens is gebeurd, en in het bijzijn van getuigen, is ongelooflijk. Het enige dat we kunnen doen is de mogelijkheid accepteren of de hele zaak als truc verwerpen.

Getuige van deze buitengewone gebeurtenis was de Britse wetenschapper dr. Lyall Watson, die in 1979 zijn boek Lifetide: A Biology of the Unconscious inleidde met het verhaal van de topologisch binnenstebuiten gekeerde tennisbal.

Dr. Lyall Watson was op bezoek bij een Italiaans gezin in Venetië. De vijfjarige dochter van het gezin, Claudia, was tot iets heel vreemds in staat.

Haar vader gaf haar een gewone, pluizige, witte tennisbal uit een nieuwe doos. Ze hield hem in haar hand en streek eroverheen zoals elk kind een klein dier zou strelen. Plotseling klonk er een ploppend geluid, alsof een fles werd ontkurkt, en was de bal gummiachtig en kaal. Claudia maakte een onbekommerde indruk.

De bal had niet alleen zijn pluis verloren. Hij was binnenstebuiten gekeerd, hoewel dit volgens de wetten van de fysica onmogelijk is. De binnenstebuiten gekeerde bal stuitte nog en de lucht erin stond onder druk, zoals tevoren het geval was. Dr. Lyall Watson sneed hem met een mes doormidden en zag dat de buitenlaag, aan de binnenkant, nog intact was. Zijn werkelijkheid was niet langer geldig.

TWEE SOORTEN MAGIE

Er zijn twee soorten magie die men bij alle primitieve vormen van genezing terugvindt. Magie kan positief of negatief zijn.

Sympathetische magie:

Dingen die soortgelijk zijn, hebben soortgelijke effecten.

Doen alsof is bijvoorbeeld een vorm van sympathetische magie die wordt gebruikt bij de Dajaks op Borneo. Twee tovenaars helpen een vrouw die een moeilijke bevalling heeft. De ene helpt door fysieke manipulatie, gebaseerd op anatomische kennis, toe te passen, terwijl de andere sympathetische magie gebruikt door te gaan liggen en het baringsproces te imiteren.

Homeopathische geneeskunde is een vorm van sympathetische magie. Er wordt van uitgegaan dat de tincturen de ziekte die wordt behandeld oproepen, en zo het lichaam prikkelen tot reageren door de ziekte aan te vallen.

Besmettelijke magie

dingen die met elkaar in contact zijn geweest, blijven elkaar beïnvloeden wanneer ze gescheiden zijn.

De navelstreng bijvoorbeeld werd door de Inca’s uit Peru voor besmettelijke magie gebruikt. Ze conserveerden de streng zeer zorgvuldig, en deze werd aan het kind gegeven om op te zuigen wanneer het ziek werd. Omdat de streng het kind in de baarmoeder in leven had gehouden, zou hij later ziekten genezen.

In veel primitieve gemeenschappen was het gebruikelijk het voorwerp dat een wond had veroorzaakt schoon te maken en te bewaren om te verzekeren dat de wond genas.